அன்றொரு நாள் .....
அன்னையின் அணைத்த கையை விலக்கி
ஓடி மறைகிறான் கண்ணன்
நம் உள்ளம் கவர் கள்வன்
கண்ணனைத் தேடி யசோதையின்
விழி அலைந்தது .
கோகுலம் முழுவதையும் அளைந்தது.வினவுகிறாள் அவள்
அந்த வீதி வழி வந்த கோபியரிடம்
"கண்டீர்களா எங்கேனும்
என் செல்லக் கண்ணனை " என்று .
மோக்ஷம் அளிக்கும் புண்ணிய நாமம் தான்
கண்ணனின் நாமம் - ஆயின்
அன்று கோபியருக்கு அதன் மேல்
தீரா கோபம் .
" போதுமே நின் பிள்ளையின் சமத்து "
என்று ஒருத்தி முகம் நொடித்தாள்
மற்றொருத்தி புருவம் நெரித்தாள் .
முன்னவள் பகன்றாள் - இல்லை இல்லை
கோபத்தில் கனன்றாள்
" கறந்த பாலை தயிராக்கி கலயத்திலே இட்டு
என் தலை மேல் வைத்து கொணர்ந்தேன் யான்
கல்லால்தான் அடித்தானோ இல்லை - தன்
கண்ணால்தான் அடித்தானோ -தயிர் பானையை
உன் பிள்ளை
கட்டி தயிர் எல்லாம் கொட்டி - என்
கெட்டி சேலை கெட்டுப்போச்சு - அம்மம்மா
உன் பிள்ளையின் வேஷம் வெளுத்துப் போச்சு "
என அவள் முடிக்கும் முன்னே
"இதையும் கேள் "என இடை மறித்த
மற்றொரு இடைப் பெண்
"
புடவைகளைக் களைந்து கரையிலே வைத்திட்டு
புனலாடச் சென்றோம் - நாங்கள்.
புல்லாங்குழல் ஊதி
எங்கள் மனம் மயக்கி
எங்கள் ஆடைகளைத்
திருடிச் சென்றான் - உன் பிள்ளை .
அவனைக் கெஞ்சியும் , மிஞ்சியும்
பலன் இன்றி - மீண்டும்
பெற்றோம் எங்கள் பட்டு - வேறு வழி இன்றி
எங்கள் வெட்கம் விட்டு .
உன் சமத்து பிள்ளை வந்தால்
நன்கு திட்டு .
முடிந்தால் நாலு தட்டு தட்டு "
என கடுகடுத்தாள்.
(தொடரும் ....)
.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக